Look out you rock ‘n rollers!

15 Nov 2017 by Zakis

Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας – 12 Νοεμβρίου 2017

Χαμογελάμε (απ’ έξω)

Ο φετινός μαραθώνιος παίζει soundtrack “Changes” του David Bowie. Πατάμε PLAY και αρχίζουμε…

Προετοιμασία

I still don’t know what I was waiting for
And my time was running wild
A million dead-end streets

Η προετοιμασία ήταν διάρκειας 16 εβδομάδων και συνέχεια προπονητικών κύκλων για αγώνα 10 χλμ και Ημιμαραθωνίου από το πρώτο εξάμηνο του 2017. Κύλησε καλά, χωρίς τραυματισμούς, χωρίς να χαθούν σημαντικές προπονήσεις και με καλή παρέα (Σπύρος Τ. και Αλέξανδρος Κ.). Στον σχεδιασμό της είχε στόχο να με προετοιμάσει για να τρέξω τον Μαραθώνιο σε 5:25 λεπτά ανά χιλιόμετρο (3:51 χρόνος τερματισμού) υπό ιδανικές συνθήκες (επίπεδη διαδρομή, περί τους 15 βαθμούς κελσίου και χωρίς υγρασία).

Οι καλοκαιρινές προπονήσεις βγήκαν, όπως αναμενόταν, με πολύ ιδρώτα και πολύ πρωινά ξυπνήματα. Οι φθινοπωρινές με αξημέρωτα ξυπνήματα, ένταση στις προπονήσεις και προσήλωση στον στόχο.

Every time I thought I’d got it made
It seemed the taste was not so sweet
So I turned myself to face me
But I’ve never caught a glimpse
Of how the others must see the faker
I’m much too fast to take that test

Καθώς πλησίαζε ο αγώνας, ο επιθυμητός ρυθμός έβγαινε σχετικά καλά. Ο στόχος για τον “αυθεντικό” μαραθώνιο ήταν οι 4 ώρες αλλά:

Στα θετικά:

α. Απαιτείται μέσος ρυθμός 5:40 λεπτά το χιλιόμετρο – άρα πιο αργό από τον
“προπονητικό” ρυθμό αγώνα
β. Ο αγώνας γίνεται Νοέμβριο, επομένως βάσει στατιστικών θα είχαμε καλό καιρό (swing that swang me)
γ. Θα έτρεχα με τον “ομόσταβλο” Σπύρο Τ. με τον οποίο κάναμε πολλές προπονήσεις παρέα

Στα αρνητικά:

α. Με βάση τις επιδόσεις μου σε άλλους αγώνες, οι πρόβλεψη σε “ιδανικό” Μαραθώνιο κυμαίνονταν από 3.55 σε 4:05 ώρες, ανάλογα με τον σχετικό predictor, επομένως οι 4 ώρες στην Κλασσική αποτελούσαν πρόκληση.
β. Η ιδιομορφία της κλασσικής διαδρομής
γ. Ίδιο με παραπάνω (γ): Θα έτρεχα με τον “ομόσταβλο” Σπύρο Τ. ο οποίος όμως είναι πιο γρήγορος δρομέας και ελλοχεύει κίνδυνος είτε εκείνος να με τραβήξει περισσότερο από ότι πρέπει, είτε εγώ να τον καθυστερήσω και να τρέξει πιο αργά από τις δυνατότητες του

Εκκίνηση!

Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-Changes
Don’t want to be a richer man
Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-Changes
Just gonna have to be a different man
Time may change me
But I can’t trace time

Βάσει πλάνου, αργός σχετικά ρυθμός (5:50) αλλά με αντίξοο καιρό (ήλιο, 20 βαθμούς, 90% υγρασία). Στα 10 χλμ ο καιρός είχε στρώσει (συννεφιά και αεράκι που παρόλο που ήταν κόντρα, σε δρόσιζε) και συνεχίζαμε καλά με μικρή καθυστέρηση σε σχέση με το πλάνο. Η αίσθηση όμως (εξαιρετικά βασικός παράγοντας) ήταν καλή και δεν ανεβάσαμε ρυθμό μήπως και την χάσουμε.

Στα μισά…

I watch the ripples change their size
But never leave the stream
Of warm impermanence and
So the days float through my eyes
But still the days seem the same
And these children that you spit on
As they try to change their worlds
Are immune to your consultations
They’re quite aware of what they’re going through

Στα 21,1 χλμ (μέσο διαδρομής στο Πικέρμι) η καθυστέρηση είχε αυξηθεί κι άλλο και το ρολόι έγραφε 2 ώρες και 1,5 λεπτό αντί για το προγραμματισμένο 1:59.

Pikermi, we have a problem: Για να πετύχουμε το 4ωρο πρέπει να κάνουμε το 2ο μισό σε 1 ώρα και 58,5 λεπτά δηλαδή τρία λεπτά γρηγορότερα από το πρώτο μισό. Και με τις μεγάλες ανηφόρες μπροστά μας. Πολύ δύσκολο έργο για την δική μας δρομική εμπειρία και με πολλές άγνωστες παραμέτρους. Συνεχίζουμε όμως.

Με πολύ ικανοποίηση βλέπουμε ότι στις ανηφόρες κρατάμε έναν καλό και σταθερό ρυθμό (5:40-5:50) που μας κουράζει αλλά όχι σε υπερβολικό σημείο. Μετράμε ανάποδα τα χιλιόμετρα μέχρι την ανηφόρα του Σταυρού (31ο χλμ) όπου θα ανασυνταχθούμε και θα δούμε αν έχουμε να δώσουμε στην κατηφόρα.

Σταυρός και κατηφόρα!

Strange fascination, fascinating me
Changes are taking the pace I’m going through

“Ο Μαραθώνιος τώρα αρχίζει” έλεγαν οι παλιοί για το 32ο χλμ… Έχουμε κουραστεί αρκετά αλλά έχουμε δυνάμεις να επιταχύνουμε. Φίλοι μας επευφημούν σε 3-4 σημεία της Μεσογείων και παίρνουμε κουράγιο. Πονάμε όμως. Το ξέραμε ότι θα πονέσουμε αλλά η γνώση δεν σε προετοιμάζει για τον ίδιο τον πόνο όταν έρχεται. Και των δύο μας οι καρδιακοί παλμοί ανεβαίνουν σε επίπεδα που συναντάμε σε ταχύτερους αγώνες (5Κ και 10Κ) αλλά συνεχίζουμε αναλογιζόμενοι το ρίσκο μιας πιθανής κατάρρευσης (τοίχος, κράμπα και γενικώς αυτό που ονομάζουμε “κάρφωμα”).

Μεσογείων – Μιχαλακοπούλου – Φειδιππίδου και…

Βασιλίσσης Σοφίας, look out you rock ‘n rollers

Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Oh, look out you rock ‘n rollers
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Pretty soon now you’re gonna get older

Μας μένουν 3,5 χιλιόμετρα. Θα έγραφα “μόλις 3,5 χιλιόμετρα” αλλά δεν το νιώθαμε έτσι. Πόνος, πολύς πόνος και παντού, αλλά ακόμα κρατάμε καλούς ρυθμούς μεταξύ 5:20 και 5:30. Δεν μας νοιάζει ο στόχος αλλά να κρατήσουμε την άριστη ποιότητα του μέχρι τώρα αγώνα μας.

Μέγαρο Μουσικής, Χίλτον, Πολεμικό Μουσείο, κτήρια που στις προπονήσεις της προετοιμασίας δεν τολμούσαμε να τα φανταστούμε λόγω του φόβου του αγνώστου για την κατάστασή μας στον αγώνα. Να όμως που είμαστε εδώ (σχεδόν) ζωντανοί.

Ηρώδου του Αττικού – Καλλιμάρμαρο

Όσοι έχουν τρέξει την κλασσική διαδρομή ξέρουν καλά ότι μόλις φτάσεις στην κορυφή της Ηρώδου, μετά θα συνεχίσεις με την ψυχή. Έτσι κι εμείς. Σωματικά αποθέματα δεν υπήρχαν. Μόνο ενέργεια που δυνάμωνε με την εμψύχωση (απόλυτα ταιριαστή λέξη εδώ) του κόσμου. Στο γνώριμο σημείο η Μάνα με τα αδέλφια μου και την οικογένειά μου – φέτος μόνο ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο είχα να τους δώσω – φωνή δεν υπήρχε για να βγει.

Ηρώδου του Κουρασμένου

Στροφή και ω! το Καλλιμάρμαρο. 200 μέτρα, 100 μέτρα, 10, 5, και ΤΑΠΗΤΑΣ.

16 εβδομάδες + 42,195 χιλιόμετρα κορυφώνονται με ένα απειροελάχιστο βήμα – ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.

Κοιτάω το ρολόι, το οποίο απέφευγα πεισματικά από το 35ο χλμ, και βλέπω 4:00:54. Το δείχνω στον Σπύρο και αγκαλιαζόμαστε από χαρά. Καταφέραμε γρηγορότερο το 2ο μισό και ακουμπήσαμε τον στόχο. ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ μόνο. Τα έλεγε ο Μουρακάμι. “Το να πονέσεις είναι αναπόφευκτο, το να υποφέρεις προαιρετικό”. Ε, ναι λοιπόν, πλέον δεν υποφέρουμε και πορευόμαστε για τα επόμενα!