---

It takes two (marathons) to tango

Τρεις μέρες έχουν περάσει από την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015 που έτρεξα τον 2ο μου Μαραθώνιο και είπα να καθίσω να γράψω κάποιες εντυπώσεις όσο ακόμα τις έχω φρέσκες.

Φέτος δεν είχα το άγχος (αλλά ούτε και την μαγεία) της πρώτης φοράς. Επίσης φέτος έκανα πιο στοχευμένη προετοιμασία με περισσότερα χιλιόμετρα και περισσότερες «ποιοτικές» προπονήσεις, υπό την παρακολούθηση του καλού φίλου και έμπειρου Μαραθωνοδρόμου Χρήστου Σ.

Παρόλα αυτά, οι στιγμές λίγο πριν περάσω την εκκίνηση, από την ώρα του μπαμ, μέχρι να αραιώσουν οι μπροστινοί και να πατήσω τον τάπητα χρονομέτρησης ήταν (και πάλι) συγκλονιστικές. Είναι οι στιγμές που σηματοδοτούν το πέρας της περιόδου της σκληρής προπόνησης και που ακόμα δεν έχεις πατήσει το κουμπί του χρονομέτρου που θα καταγράψει το πρώτο δευτερόλεπτο. Είσαι 200% συγκεντρωμένος στον σκοπό αλλά παράλληλα περιτριγυρίζεσαι από χιλιάδες κόσμου που μοιράζονται μαζί σου αυτήν την τόσο προσωπική στιγμή.

Και ξαφνικά περνάς την εκκίνηση! Έκανες σχεδόν 5 μήνες προπόνηση με την ευχή να φτάσεις γερός και έτοιμος στην εκκίνηση και με την πεποίθηση ότι θα βγάλεις τον τεράστιο αυτό αγώνα των 42 χλμ όπως το έχεις σχεδιάσει και όπως το φανταζόσουν όταν έτρεχες τα μοναχικά χιλιόμετρα του καλοκαιριού. Λόγω όμως και της περσινής εμπειρίας που το σώμα δεν άντεξε την σκληρή δοκιμασία αλλά και των δεκάδων ιστοριών που είχα ακούσει και διαβάσει για τους μαραθώνιους (και δη για τον κλασσικό και δύσκολο της Αθήνας), η καρδιά σφίγγεται στα πρώτα μέτρα. Γρήγορα όμως επικεντρώνομαι στο περίφημο «πλάνο». Αυτό με δύο λόγια είναι: Αργά στην αρχή, ελάχιστα πιο γρήγορα μέχρι τα μισά (ώστε να είμαι «φρέσκος») και μετά με σύνεση και υπομονή στο δύσκολο ανηφορικό κομμάτι από το Πικέρμι μέχρι τον Σταυρό. Εκεί συναντάς το 32ο χιλιόμετρο του αγώνα και το θεωρητικά εύκολο κομμάτι της διαδρομής. Εκεί όμως, λένε οι παλιοί, ουσιαστικά ξεκινάει ο μαραθώνιος αγώνας…

Ωραία λοιπόν, πάω αργά τα πρώτα 5 χλμ με σκοπό να τα κάνω στα 30 με 31 λεπτά. Γενικώς τον χρόνο που περνάμε τα 5, 10, 15 κλπ χλμ τα ονομάζουμε «περάσματα» και είναι η ραχοκοκαλιά του πλάνου αλλά και της καταγραφής του πως πηγαίνει ο αγώνας. Ο Μαραθώνιος διαφέρει τόσο πολύ από τους άλλους αγώνες δρόμου (5Κ, 10Κ αλλά ακόμα και Ημιμαραθώνιο) που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και εντελώς διαφορετικό άθλημα.

Καταρχάς, δεν έχεις προπονηθεί στην ίδια την απόσταση. Ποτέ. Άντε να έχεις φτάσει τα 33 χλμ σε μία το πολύ δύο προπονήσεις. Και φυσικά δεν ισχύει το 42 = 33 +9 γιατί τα 9 αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με 9 χλμ τρέξιμο σε μια καθημερινή προπόνηση. Θα τα δούμε αυτά παρακάτω, ακόμα είμαστε στον Τύμβο…

Ο κόσμος τριγύρω ακόμα πάρα πολύς. Άλλοι σε προσπερνάνε (ένας από αυτούς και ο Γιώργος που καλπάζει προς το 3:50), άλλους τους προσπερνάς αλλά το πλάνο πλάνο. Εγώ σαν μπούσουλα έχω τους καρδιακούς μου παλμούς (δηλαδή όχι μόνο εγώ, είναι πάγια τακτική για κάθε είδους τρέξιμο): αν ανέβουν πάνω από έναν επίπεδο, πρέπει να κόψω ταχύτητα μέχρι να έρθουν στον επιθυμητό παλμό. Αν μείνουν οι παλμοί για παρατεταμένο διάστημα ψηλά, ο αγώνας μετά από μία ώρα θα πάει κατά διαόλου γιατί θα κουραστώ. Επιστημονικό δεδομένο το οποίο τα διαπίστωσα στον πρώτο μου Ημί και φυσικά στον περσινό Μαραθώνιο. Τρέξε στα κόκκινα για 70 λεπτά και θα «καρφώσεις». Μετά μόνο με τρέξιμο/περπάτημα θα ολοκληρώσεις τον αγώνα με την ψυχολογία στο ναδίρ…

Φτάνουμε Νέα Μάκρη, οι παλμοί ΟΚ, ο χρόνος 1 λεπτό κάτω από τον ιδανικό στόχο, άρα όλα ΟΚ. Α, ο ιδανικός στόχος είναι τερματισμός στις 4 ώρες και 12 λεπτά που σημαίνει ότι ο μέσος χρόνος που θα έχω τρέξει κάθε χιλιόμετρο είναι 6 λεπτά (οι δρομείς έτσι μετράμε τον χρόνο αλλά αν θέλει κάποιος να κάνει την αναγωγή, ισοδυναμεί με 10 χλμ την ώρα, δηλαδή τα 40 χλμ σε 4 ώρες και τα 2 που μένουν άλλα 12 λεπτά). Φυσικά υπάρχει ανοχή μέχρι το 4:30 αλλά με τίποτα παραπάνω γιατί η φετινή προπόνηση δεν δικαιολογεί με τίποτα χρόνο πάνω από τεσσερισήμισι ώρες. Εννοείται ότι μπορεί να πάθεις δεκάδες απρόοπτα και να κάνεις και 5 και 5,5 ώρες αλλά πρέπει να ξεκινήσεις με έναν στόχο. Από νωρίς είδα ότι το 4.12 θα είναι μάλλον ανέφικτο αλλά κανένα πρόβλημα. Έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα. Συνεχίζουμε παρακολουθώντας τους παλμούς και φυσικά το πως αισθάνομαι (ελαφρύς, φρέσκος, κεφάτος, κλπ). Μια χαρά λοιπόν.

Κάτι που αξίζει να αναφέρω είναι ότι στον Μαραθώνιο είναι και πολύ βασική η ενυδάτωση και η τροφοδοσία που κάνεις κατά την διάρκεια του αγώνα. Και για αυτό υπάρχει πλάνο με ενυδάτωση κάθε 2,5 χλμ που έχει σταθμούς τροφοδοσίας και σε τακτά διαστήματα ενεργειακά τζελάκια και χαπάκια με ηλεκτρολύτες. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά να ξέρετε ότι είναι απαραίτητα . Επειδή όμως δεν μπορώ να θυμάμαι πότε παίρνω τι, τα έχω γράψει με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στο δεξί μου μπράτσο (στο αριστερό έχω γράψει τους επιθυμητούς χρόνους για τα περάσματα).

Συνεχίζουμε από Νέα Μάκρη, αρκετός κόσμος επευφημεί, παιδιά σηκώνουν τα χέρια για high five, κάνω αρκετά αλλά μετά παρεκκλίνω προς την διαχωριστική λωρίδα που είναι πιο αραιός ο κόσμος για να μπορέσω να κρατάω τον ρυθμό μου χωρίς distractions….

Κάτι που δεν ανέφερα είναι ότι τρέχω με μουσική. Έχω στην ζώνη το κινητό και ακούω την play list «ΖΑΚΗΣ BECOMES ΛΟΥΗΣ» που έφτιαξε για τον περσινό Μαραθώνιο ο καλός φίλος Νίκος Ρ. – υπάρχει στο Spotify (το link εδώ) και αξίζει να την ακούσετε. Η μουσική μου δίνει ώθηση και με βοηθάει να μένω συγκεντρωμένος. Όπου όμως έχει happenings από τους θεατές, βγάζω τα ακουστικά και χαζεύω. Κάπου στο Μάτι συναντάω τον φίλο και συν-δρομέα Διομήδη και ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «καλό τερματισμό». Ωραίο να συναντάς γνωστούς στον αγώνα!

Τα χιλιόμετρα περνάνε άνετα, έρχεται και η πρώτη ανηφόρα στο 16 και ακολουθεί μια γενναία κατηφόρα που καταλήγει στο φανάρι της Ραφήνας. Από εκεί και μετά ουσιαστικά αρχίζουν οι ανηφοριές που κάνουν τον Μαραθώνιο της Αθήνας μοναδικό. Τσεκάρουμε παλμούς, διάθεση όλα ΟΚ. Στα 21 χλμ «φρέσκος» όπως πρέπει, πέρασμα ημιμαραθωνίου 2:10:30. Πιο αργά από το πλάνο αλλά συγκρατώ δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: Νιώθω ότι δεν έχω κουραστεί και επίσης το σχέδιο είναι για negative split δηλαδή να τρέξω το 2ο μισό πιο γρήγορα από το πρώτο, έστω και ελάχιστα. Άρα μπορώ να κάνω τον υπολογισμό 2 Χ 2:10:30 = 4:21 και να έχω μια πρώτη πρόβλεψη για χρόνο. ΣΟΥΠΕΡ. Περισσότερο από το 4:12 αλλά αρκετά μακριά από το 4:30.

Σημειωτέον ότι η μέρα είναι αρκετά ζεστή και με ήλιο οπότε η καθυστέρηση είναι απόλυτα δικαιολογημένη μιας και όπως είπαμε, πάμε με τους παλμούς και φροντίζουμε να μην περνάνε το κατώφλι κινδύνου. Έχω μπει στην γερή ανηφόρα, αρκετοί γύρω μου περπατάνε, εγώ όμως βουρ, τρέχω με άνεση, πιο αργά από πριν αλλά βάσει σχεδίου και feeling good. Μετράω ανάποδα για το τέλος της κατηφόρας περνώντας ένα ένα τα σημεία που οι παλιοί έχουν ορίσει ως σημαντικά: Alex Pack, εκκλησία στην Παλλήνη, Αττική Οδός, Carefour και σιγά σιγά προβάλλει η ανισόπεδη του Σταυρού! Το τελευταίο δύσκολο κομμάτι πριν την κατηφόρα, η περίφημη έναρξη του περίφημου «πραγματικού» Μαραθωνίου. Εδώ ανοίγω μια παρένθεση: έτσι που τα γράφω είναι σαν να μην είχα τρέξει πέρσι. Κάπως έτσι ένιωθα γιατί πέρσι από νωρίς είχα κουραστεί και είχα περπατήσει σε διάφορα σημεία και η ψυχολογία ήταν «φτάσε στο τέλος με κάθε θυσία για την στιγμή του τερματισμού» οπότε δεν είχα την συγκέντρωση να αντιλαμβάνομαι τα πέριξ. Συνεχίζουμε με φέτος

Λίγο πριν την γέφυρα ακούω «Ζακ, Ζακ, Ζακ» και βλέπω να με φτάνουν Νικόλ, Σπύρος και Χρήστος, οι συνοδοιπόροι μου σε αρκετές προπονήσεις της προετοιμασίας (μαζί με τους άλλους τρεις συνοδοιπόρους Ηλία , Αλέξανδρο και Γιώργο, είχαν ξεκινήσει 5 λεπτά μετά από μένα – μπλοκ 8 αυτοί, μπλοκ 7 εγώ). Τεράστια χαρά! Έτρεχαν δε με τρομερή άνεση και κάναμε 1 χλμ μαζί. Στην ανηφόρα όμως του Σταυρού – το τελευταίο δύσκολο χλμ – τους άφησα να προπορευτούν γιατί οι παλμοί είχαν μπει στα βαθιά κόκκινα και δεν ήταν καιρός για ρίσκα. Κάπου εκεί άκουσα και μια κοπέλα ΕΚΑΒ να ζητάει βοήθεια στον ασύρματο για περιστατικό – αργότερα έμαθα ότι συνδρομέας έπαθε ανακοπή και του έκαναν ανάνηψη με μαλάξεις και απινιδωτή (!!!).

Και φτάνω στην κορυφή της ανηφόρας. 32ο χλμ. Αρχίζει η κατηφόρα. Το πλάνο λέει ότι επιταχύνω σιγά σιγά γιατί καραδοκούν οι γάμπες και μετά τρέχω με όσες δυνάμεις έχω. Στο μεταξύ από εδώ και κάτω έχω 3 ομάδες υποστήριξης που ξέρω ότι θα μου δώσουν ώθηση και ανυπομονώ να τους συναντήσω. Οι τετρακέφαλοι όμως άρχισαν να σφίγγουν Πολύ. Αμάν λέω, θα γίνει τώρα η στραβή. Κράμπα, θλάση, και εγώ δεν ξέρω τι. Όχι σκέφτομαι, εδώ είναι που θα μιλήσει η σκληρή προετοιμασία. Εδώ η θεωρία πρέπει να γίνει πράξη. Αφού όλα είναι by-the-book. Ενυδάτωση, τροφοδοσία, εγκράτεια, παρακολούθηση παλμών, πάμε, άλλα 10 έμειναν… Φύγε «διαβολάκι» που δεν θες να τρέξω όπως θέλω! Και έφυγε.

Συνεχίζω αυξάνοντας τον ρυθμό αρκετά αλλά όχι ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει (σημείωση για τον επόμενο Μαραθώνιο: βάλε στην προπόνηση 1-2 φορές την εβδομάδα ενδυνάμωση!). Δεν πειράζει όμως, με τους υπολογισμούς είμαι μέσα στις 4:30 ώρες οπότε ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Στην Αγία Παρασκευή συναντάω τον Νίκο Π, κάνω υπόκλιση, τα κέφια πολύ καλά, στοιχείο που κρίνω πολύ σημαντικό. Νερά, τζελάκια φυσικά συνεχίζουμε, μην παρασυρόμαστε επειδή πλησιάζουμε. Αγία Παρασκευή είμαι ακόμα, ο κόσμος πάει με Μετρό στο κέντρο όχι με τα πόδια και μάλιστα τροχάδην! Τριγύρω και πάλι αρκετοί περιπατητές που ξεκίνησαν γρήγορα και έμειναν από δυνάμεις. Ξέρω πως είναι, έχω βρεθεί στη θέση τους. Εγώ όμως τρέχω. Και δεν έχω περπατήσει ούτε βήμα φέτος. Οι σκέψεις αυτές με κάνουν να ξεχνώ του τετρακέφαλους που όσο προχωράω σφίγγουν.

 

Στον Χολαργό συναντάω την οικογένεια Αλέξανδρου Δ και τον Μιχάλη Δ. Χαμός! Βγάζω καπέλο, μπαντάνα, υπόκλιση, high five φωτογραφίες αλλά δυστυχώς σε 15’’ έχω περάσει και συνεχίζω μόνος. Η ψυχολογία όμως στα ύψη.  Άλλα 8 έμειναν, πάμε! Κατηφόρα με εξαίρεση την έξοδο από την ανισόπεδη της Κατεχάκη και πιο κάτω η Φειδιπίδου. Στην Φειδιπιδου ξέρω ότι κάνει καρτέρι μια ομάδα από το Running News Forum που δεν τους ξέρω και δεν με ξέρουν παρά μόνο με τα ψευδώνυμά μας. “Echetlos εσύ? Ναι”, απαντάει. “Zakis εδώ, χαίρομαι που σε γνωρίζω”, και μετά ένα εκκωφαντικό high five που ακόμα το νιώθω στην παλάμη μου. Και τώρα Βασιλίσσης Σοφίας. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Αθήνα 100%. Αθήναιον, Πλατεία Μαβίλη. Φτάνω. Δεν κοιτάω πια παλμούς, πάω όσο με αφήνουν οι τετρακέφαλοι. Αλλά πάω. Και χαμογελάω (πολύ σφιχτά, αλλά χαμόγελο!). Πρεσβεία, Μέγαρο, Δρομέας, στροφή δεξιά… Κόσμος χαμός και η ετοιμασία για το run of fame της Κλασσικής. Ηρώδου του Αττικού. Για μένα με πολλαπλό συμβολισμό και σημασία. Ξέρω ότι στα μισά είναι οι δικοί μου. Μάνα, αδελφή, αδελφος, Αμαλία, Αλεξία, Αλέξανδρος και όσοι άλλοι πιστοί προσήλθαν. Εκεί που μέχρι το 2013 στεκόμουν και εγώ και κοιτούσα με απεριόριστο θαυμασμό τους Μαραθωνοδρόμους να τρέχουν τα τελευταία τους μέτρα με την ολοκλήρωση ζωγραφισμένη στο κουρασμένο τους πρόσωπο. Χαιρετούρες με τους δικούς μου, τους δίνω και καπέλο, γυαλιά, μπαντάνα για να τερματίσω ελεύθερος από τα παραπανίσια (και να βγω και καλύτερος στις φωτογραφίες – αμ πως;).

Εκεί και ο Σπύρος θεατής που έτρεχε νωρίτερα και αυτός και μου φωνάζει «τρία είκοσι τέσσερα». Απίστευτο. Είναι ο χρόνος που τερμάτισε. 3:24! Άθλος. Τώρα όμως είναι η δική μου στιγμή. Στην Ηρώδου έρχεται μαζί μου η Αμαλία αλλά μετά μου φωνάζει «πας γρήγορα, δεν μπορώ να ακολουθήσω». Όπα λέω, έχω δυνάμεις και τρέχω…Ωραία. Πιο κάτω και άλλοι γνωστοί με αναγνωρίζουν και επευφημούν. Τι φανταστική γιορτή είναι αυτή; Και σε λίγο να το και το Καλλιμάρμαρο. Ολόφωτο και καρτερικό. Πατάω το πεζοδρόμιο γερά και σε 50 μέτρα είμαι μέσα! Ξέρω ότι η ομάδα μου της Γερμανικής Σχολής είναι αριστερά στις κερκίδες και τους ψάχνω. Τους βλέπω και τους χαιρετάω να με δουν. Χαμός. Μέσα στον κόσμο ακούω τις επευφημίες τους. Τι καλά! Και να και ο τερματισμός! Χρόνος στο επίσημο χρονόμετρο στην αψίδα τερματισμού που μετράει από τις 09.00 που έφυγαν οι πρώτοι να κυλάει προς το 4.40. Ξέρω λοιπόν ότι αφού ξεκίνησα 9.20 ότι είμαι στις 4.20 ώρες. Ότι κάνω τέτοιους υπολογισμούς στα τελευταία 20 μέτρα των 42.195 σημαίνει ότι έχω ονειρεμένη διαύγεια, πράγμα αρκετά σπάνιο για δρομείς που τερματίζουν αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Ότι σκέφτομαι ότι έχω καλή διαύγεια, ακόμα πιο εντυπωσιακό….

Και περνάω την γραμμή! ΤΕΡΜΑΤΙΣΑ! Κοιτάω ρολόι 4.20.45. ΧΑΜΟΣ. Εντός στόχου. Χαμόγελο αλλά ακουμπάω σε ένα κάγκελο γιατί νιώθω ότι δεν με κρατάνε τα πόδια. Ευτυχώς σε μισό λεπτό επανέρχομαι και συνεχίζω προς το πέταλο. Θέλω να μοιραστώ την χαρά μου αλλά δεν υπάρχει κάποιος γνωστός… Χορεύω σαν χαζός με την μουσική από τα μεγάφωνα και βγάζω σέλφι. Στήνομαι και για τους επίσημους φωτογράφους και μετά τραβάω και σελφι βιντεο.  ΤΟΣΟ ΨΩΝΙΟ. Ήθελα όμως να κρατήσω την στιγμή…Και τώρα; Πράγματα δεν είχα δώσει οπότε πάμε για τα νερά, μπανάνες κλπ. Σημαντική για την αποκατάσταση η τροφοδοσία του πρώτου μισάωρου μετά τον αγώνα. Η θεωρία στο μυαλό παρούσα! Παίρνω και το space blanket και βγαίνω στην Βασιλέως Κωνσταντίνου. Εκεί κάθομαι στο πεζοδρόμιο να πάρω ανάσες. Ο ήλιος να βαράει αλλά τυλίγομαι με την κουβέρτα γιατί νιώθω ένα ελαφρύ ρίγος. Πολύ ευχάριστο όμως. Μετά ανεβαίνω τα σκαλιά στις κερκίδες του Καλιμάρμαρου στο πάνω διάζωμα και περπατάω 400 μέτρα σχεδόν για να συναντήσω τα παιδιά από την Γερμανική. Μου παίρνει 10 λεπτά! Από κάτω ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά αλλά εγώ έχω τερματίσει! Είναι παρελθόν για μένα. Έχω τρέξει 2 μαραθώνιους με προσωπική επίδοση 4.20 από 4.54 πέρσι. ΧΑΡΑ. Συναντάω και τους «Γερμανούς» και το αστέρι της παρέας Μπάμπη που έσπασε τα ρολόγια στα 3.27, αγκαλιές φιλιά, φωτογραφίες, πάρτι κανονικό. Έρχεται και η Αλεξία με το σακίδιο μου, αλλάζω και είμαι πια και εγώ θεατής.

Περιμένω να δω τον Γιάνναρο που τον υπολογίζω στο 5ωρο αλλά διαβάζω στα μηνύματα ότι τερμάτισε στα 4.51. ΘΕΟΣ. Ο Γιάννης που ξεκίνησε 9 μήνες να τρέχει συστηματικά με Ημιμαρθώνιο τον Μάιο και με Μαραθώνιο τώρα. Και με αγώνα αφιερωμένο στον πατέρα του που έφυγε το 1983 όταν ήταν στην ηλικία που είναι σήμερα ο Γιάννης. ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟ, ΠΟΣΟ;;;;

Την παραμονή είχε γράψει στο facebook:
John Markianos-Daniolos
November 7 at 1:27am ·
Τον Φεβρουάριο του 1983 ο πατέρας μου Δημήτρης Μαρκιανός πέθανε σε ηλικία 50 ετών και 3 μηνών.
Εγώ στην αντίστοιχη ηλικία (50 ετών και 2 μηνών) θα τρέξω την Κυριακή τον Μαραθώνιο στη μνήμη του. Στόχος : να τερματίσω καλά, σε όχι περισσότερο από 5 ώρες.

Αυτός είναι ο Μαραθώνιος. Για τον καθένα ένας προσωπικός άθλος, η επιβράβευση μιας κοπιαστικής προπόνησης αλλά και η χαρά της ολοκλήρωσης. Ακόμα και για όσους δεν τερμάτισαν και για όσους δεν πήγαν όπως ήθελαν (και είναι αρκετοί) η χαρά της ολοκλήρωσης της προπόνησης σου αφήνει μια όμορφη γεύση, ίσως λίγο πικρή (την έχω νιώσει) αλλά και πάλι υπέροχη.

Να είμαστε καλά να τρέχουμε και να το ευχαριστιόμαστε.

Τεχνικά στοιχεία του αγώνα μου, όπως καταγράφηκαν από το Garmin FR220, υπάρχουν εδώ.  Επίσης φωτό, βίντεο, στατιστικά εδώ.

Η επίσημη καταμέτρηση είναι η παρακάτω:

DE PIAN ZACHARY
Bib	11773
Χώρα	GRE
Ηλικιακή κατηγορία	Α 45-49
Σύλλογος	DEUTSCHE SCHULE ATHEN
1ο μισό	02:10:30
2ο μισό	02:10:09
Γενική Κατάταξη	4.721
Κατάτ. Φύλου	4.191
Ηλικιακή Κατάτ.	683

	Ωρα	Χρόνος	Καθαρός	Διαφορά	Ρυθμός (λεπ/χλμ)	Ταχ. (χλμ/ώ)
Εκκίνηση	09:19:43	00:47	00:00	–	–	–
5χλμ	09:50:52	31:57	31:10	31:10	06:14	9,63
10χλμ	10:21:47	1:02:51	01:02:04	30:54	06:11	9,71
15χλμ	10:52:42	1:33:46	01:32:59	30:55	06:11	9,70
21.1χλμ	11:30:12	2:11:16	02:10:30	37:30	06:09	9,76
25χλμ	11:55:20	2:36:25	02:35:38	25:08	06:27	9,31
30χλμ	12:26:35	3:07:39	03:06:52	31:14	06:15	9,60
35χλμ	12:57:19	3:38:23	03:37:36	30:44	06:09	9,76
40χλμ	13:27:49	4:08:53	04:08:06	30:30	06:06	9,83
Τερματισμός	13:40:22	4:21:26	04:20:39	12:33	05:43	10,50

 

---

 

Τον αγώνα τον αφιερώνω στην Αμαλία που είχε μια πολύ δύσκολη χρονιά αλλά με υποστήριξε περισσότερο από ότι θα ονειρευόταν κανείς. Νιώθω πολύ τυχερός που την έχω δίπλα μου…