Μετά από 4,4 χρόνια απουσίας από τον έντυπο τύπο, οι παπαρατσαίοι ξαναχτύπησαν. Θα θυμάστε φυσικά τον πάταγο που είχε κάνει η συνέντευξή μου το 2007 στο BHMAgazino.
Για τους μη φανατικούς μου αναγνώστες παραπέμπω στην σχετική ανάρτηση με την παράκληση να μην επαναληφθεί (η στιγμιαία τους αμνησία, όχι η ανάρτηση).
Ωραία τα έλεγα τότε ο μπαγάσας αλλά ήμουν λίγο φλύαρος. Για αυτό φέτος επιστρέφω λακωνικότερος στην στήλη του έγκριτου BHMAgazino [+]Μ’ ΑΡΕΣΕΙ / ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ [-] ως φιλοξενούμενος των συντακτών του περιοδικού.
Ιδού λοιπόν:
Σελίδα 6, BHMAgazino, 22 Ιανουαρίου 2012 (κλικ για μεγάλωμα)
Στο κάτω μέρος του παραπάνω ολοσέλιδου, θα δείτε έναν συμπαθέστατο κύριο με κόκκινο καπέλο. Αν δεν σας βοηθάει η οξυδέρκειά σας, ιδού και μια μεγέθυνση:
Τι αρέσει και τι δεν αρέσει στον Δόκτορα (κλικ για ακόμα περισσότερο μεγάλωμα)
Έχει και συνέχεια…
The making of…
Στα συν
Για το “μ’ αρέσει” τμήμα της επικής μου δήλωσης επηρεάστηκα από την ομολογουμένως άψογη βουβή ταινία παραγωγής 2011 “The Artist”. Πριν λίγες μέρες, η ταινία βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα ως καλύτερη ταινία στον τομέα “κωμωδία/μιούζικαλ”. Την παράσταση έκλεψε ο Ούγκι (Uggie), το σκυλάκι ράτσας Τζακ Ράσελ που πρωταγωνίστησε και στις πόζες στο κόκκινο χαλί “κρατώντας” το βραβείο.
Στα μείον
Το δεύτερο μέρος της δήλωσης επηρεάστηκε από ένα περιστατικό μιας χειμωνιάτικης Κυριακής που αποφασίσαμε να πάμε στην Πάρνηθα στα χιόνια. Την ίδια απόφαση πήρε και το μισό λεκανοπέδιο Αττικής και έτσι ο δρόμος προς το τελεφερίκ είχε μποτιλιάρισμα καραμπινάτο. Αλλά δεν μας πείραζε γιατί είχαμε καλή παρέα και πολύ κέφι. Μετά από μιάμιση ώρα μποτιλιαρισμένοι είχαμε ακόμα καλή παρέα αλλά το κέφι κάπως είχε γίνει λίγο υποτονικό. Κάποια στιγμή εκεί που είμασταν σταματημένοι ο ένας πίσω από τον άλλο, μου κάνει νόημα από δεξιά ένας σταματημένος οδηγός που ήθελε να ξεπαρκάρει. Στάθηκα να φύγει ο άνθρωπος και από την δεξιά μισή/ανύπαρκτη λωρίδα, ο “απο-πίσω” μου βρίσκει την ευκαιρία και χώνεται μπροστά μου. Έτσι. Επειδή αυτό ήθελε να κάνει.
Τα πήρα στο κρανίο και άρχισα να του παίζω φώτα, να κορνάρω κλπ. Θυμίζω ότι είμασταν σημειωτόν. Ο Τυπάς, 25άρης “μάγκας”, βγάζει κεφάλι από παράθυρο και μου λέει “τι έγινε ρε φίλε, σε καθυστέρησα;”. Δεν σκέφτηκα τίποτε έξυπνο να του πω γιατί ήμουν περισσότερο από εκνευρισμένος. ‘Εφαγα ήττα γιατί αυτός είναι η νέα γενιά και εγώ ο οικογενειάρχης. Εγώ είμαι της γενιάς που “μαζί τα φάγαμε” και τώρα πληρώνω τις αμαρτίες μας. Αυτός όμως είναι η γέφυρα μεταξύ ημών και των παιδιών μας.
Και ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν θα αλλάξουμε.
Πάντα θα υπάρχει ο τύπος που δεν τον ενδιαφέρει το ήθος, η τάξη, ο καθωσπρεπισμός (με την καλή έννοια) και θα χωθεί μπροστά σου. Είναι ο ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ του Χάρυ Κλυν από το 1980. Ίδιος και απαράλλαχτος. Είναι ο “Ξέρεις Ποιος Είμαι Εγώ” (ΞεΠΕΕ) που θα αναλωθεί στο να βρει έναν τρόπο να μην πληρώσει το μερίδιό του στην κοινωνία ώστε να του το καλύψει το κορόιδο που πληρώνει κανονικά τους φόρους του. Εξ ου, λοιπόν, και το “ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ” μου στο BHMAgazino αλλά είναι βέβαιο ότι του τυπά, “ΔΕΝ ΤΟΥ ΙΔΡΩΝΕΙ Τ’ ΑΥΤΙ”
