Ο φίλος μου ο Μιχάλης Δημάκης ορθά αναφέρει ότι:

Σαν πολίτης εξεγείρομαι εναντίον της τακτικής της “διασώσεως” των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι ομάδες αποτελούν όργανα προβολής των επιχειρηματιών, παροχής “ασύλου” για τις κάθε μορφής επιχειρηματικές ενέργειές τους, μοχλό πίεσης προς το κράτος και τρόπο πλυσίματος χρήματος. Ποιά κυβέρνηση θα τολμήσει να πειράξει τον Κόκκαλη χωρίς να ξεσηκωθεί ο “αγνός” κόσμος του Ολυμπιακού.

Αποτέλεσμα είναι ότι οι παροχές προς τις εταιρείες έχουν γίνει προκλητικές: χάρισμα χρεών, Καραϊσκάκη, οικοδομικοί όροι για Φιλαδέλφεια, γήπεδο ΠΑΟ, ευνοϊκή διάθεση για άρθρα 44 κλπ. Οι ομάδες είναι ανώνυμες εταιρείες με σκοπό το κέρδος, αλλά αντιμετωπίζονται μόνον με βάση το πολιτικό κόστος. Ας χρώσταγε η Positron κάποιο μικροποσό και θα βλέπαμε εάν το Κράτος θα ήταν αρωγός.

Τέλος, καθόσον αφορά στην εφαρμογή του άρθρου 44 στις ΠΑΕ, αυτή είναι μία άλλη τραγική στρέβλωση ενός νομοθετήματος το οποίο εισήχθη για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς.

ΜΗΔ