Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη εχθές εις Λονδίνον. Όπως γνωρίζετε είχα μεταβεί στη Γλασκόβη για δουλειά. Στην επιστροφή κανόνισα να κάνω στάση στο Λονδίνο για μερικές ώρες και να πάω να συναντήσω την οικογένεια Χανάκη που διακόπευε εκεί. Όλα πήγαν καλά και ήπιαμε μπύρες σε συμπαθητικό μπαράκι στο Covent Garden. Δηλαδή εγώ ήπια 2 μπύρες και μάλιστα Guinness. Η πτήση μου ήταν στις 20.20 και κατά τις 18.15 πήρα το μετρό για Heathrow. Πικαντίλη Λαην και ξερό ψωμί (γιατί το Heathrow Express στοιχίζει 17 λίρες). Η διαδρομή διαρκεί συνήθως 45 λεπτά με το αργό τρένο και δεν με άγχωνε ιδιαίτερα που ήμουν λ’ιγο αργοπορημένος γιατί είχα κάνει τσεκίν και όλα ήταν βάσει σχεδίου.

Έτσι νόμιζα.

2 Pints of Guinness όμως διαφώνησαν και κάπου στα 15 λεπτά διαδρομής τα νεφρά μου έδωσαν εντολή στον εγκέφαλο “Μεγάλε, θέλουμε πιπί”. Ναι αλλά ο εγκέφαλος γνώριζε ότι οι σταθμοί του subway δεν έχουν τουαλέτες (πόσω μάλλον οι συρμοί). Κράτα νεφρό και φτάνουμε. Μετρούσα τις στάσεις ανάποδα. Τα βαγόνια άδειαζαν σιγά σιγά και ο εγκέφαλος έκανε συνειρμούς “έτσι πρέπει να αδειάσει και η κύστη μας”. Στη μισή ώρα είχα αρχίσει να δυσανασχετώ αλλά σκεφτόμουν “τι διάολο, θα κρατηθώ”. Στα 45 λεπτά ήμουν 3 στάσεις πριν τη στάση Hetathrow Terminals 1,2,3 και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι θα περάσει πρώτα από τη στάση Heathrow 4.

Πανικός και συναγερμός στα όργανα.

Άρχισα να σκέφτομαι τις εναλλακτικές: α. κατεβαίνω στο H4 και τρέχω να βρω τουαλέτα με ρίσκο να χάσω την πτήση. β. κατουριέμαι πάνω μου. γ. κατουράω σε μια γωνιά του βαγονιού και εισπράττω τον χλευασμό των 4-5 επιβατών που είχαν απομείνει. δ. Κρατάω και ότι γίνει. Επέλεξα το (δ). Στο H4 σταματάει το τρένο και δεν έφευγε για 1-2 λεπτά. Πετάχτηκα αλλόφρων έξω και με το που περπάτησα λίγο κάπως υποχώρησε η επιθυμία/χείμαρρος και ξαναμπήκα σε άλλο βαγόνι. Με το που ξεκίνησε το τρένο οι επιλογές β ή γ ήταν πλέον μονόδρομος. Προστέθηκε και μια επιλογή ακόμα γιατί κάποιος είχε αφήσει ένα πλαστικό κύπελλο με καφέ σε μια γωνιά του βαγονιού. Άρχισα να περπατάω πάνω κάτω στο βαγόνι εισπράττοντας περίεργα βλέμματα από τους συνεπιβάτες (ειδικά όταν άρπαξα το άδειο ποτήρι καφέ). Έκανα επικύψεις και βαθιά καθίσματα.

2 σταγόνες κύλησαν.

Ήταν γεγονός. Η κύστη αγνόησε τον εγκέφαλο και άρχισε να αδειάζει. Ευτυχώς ελάχιστα. ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΣΟ ΑΠΕΧΕΙ ΤΟ HEATHROW 4 ΑΠΟ ΤΑ 1,2,3?????????????????? Φτάσαμε. Εκείνη τη στιγμή οι κάτοικοι του Πλανήτη Heathrow 1,2,3 είδαν έναν κομήτη να εκτοξεύεται από ένα βαγόνι και να κάνει τροχιά Σταθμός Heathrow 1,2,3 – Terminal 1 σε 20 δευτερόλεπτα. Έτρεχα με αγκαλιά την τσάντα λαπτοπ αλλά και τη βαλίτσα με τα ροδάκια, σπρίνταρα σε 2-3 κυλιόμενους διαδρόμους, ανέβηκα 5-5 τα σκαλιά του escalator και με το που έφτασα στο terminal άρχισα απεγνωσμένα να σαρώνω με τα μάτια τις πινακίδες “All Departures” OXI.”UK Arrivals” ΤΙ ΓΙΟΥ ΚΕΗ ΑΡΑΗΒΑΛΣ Γ..Ω ΤΗΝ Π……Α ΜΟΥ… ΓΟΥΕΡ ΑΡ ΔΕ ΦΑΚΙΝ ΤΟΗΛΕΤΣ!!!! “International Arrivals” AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA. Και επιτέλους “Toilets”.

Κομήτης μέρος Β. Όσοι άνθρωποι βρέθηκαν στο διάβα μου αισθάνθηκαν έναν αεράκι να τους δροσίζει. Φτάνω Toilets. Σκαναρισμα: Women, Accessible Toilets, Staff only ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ, Men. Ο Κομήτης έφτασε στο προορισμό και χωρίς να κλείσει καν την πόρτα πίσω του (πήγα σε booth και όχι σε ουρητήρια γιατί ο εγκέφαλος σε μια στιγμή διαύγειας σκέφτηκε να μπει σε χώρο που θα μπορούσε ο κάτοχος να αλλάξει ρούχα σε περίπτωση ανάγκης) άνοιξε τους καταρράχτες που δεν σταμάτησαν παρά μετά από 2 λεπτά.

Η συνέχεια του ταξιδιού ήταν σχετικά λιγότερο επεισοδιακή. Σήκωσα μόλις 2 φορές τους διπλανούς μου επιβάτες στο αεροπλάνο για να πάω στο lavatory και στο χώρο μακράς στάθμευσης του Ελ Βεν, ο κομήτης κατούρησε στις δυόμιση το πρωί το μπροστινό λάστιχο του αυτοκινήτου του.

Ηθικό Δίδαγμα: Η ακράτεια ξεκινάει στα 45.

Μουσική υπόκρουση: Σωματική Ανάγκη του Δ. Σαββόπουλου.